Toen de War On Drugs 5 jaar geleden hier in datzelfde Sportpaleis hun nieuwe met een Grammy bekroonde plaat ‘A Deeper Understanding’ voorstelden, bleek dat de groep moeiteloos de overgang van zaalband naar stadionband had overleefd. Nu 5 jaar later aan het eind van hun Europese tournee gekomen van 23 shows in 33 dagen, heeft de band andermaal een nieuw album ‘I Don’t Live Here Anymore’ dat vorig jaar verscheen, voor te stellen. Dat nieuwe album vormt het leeuwendeel van de setlist met maar liefst 8 songs die worden samengevoegd met ouder vertrouwd materiaal vooral uit ‘Lost in The Dream’. Wezenlijk is er niets veranderd, de songs van Adam Granduciel zijn nog persoonlijker en de classic WOD sound is nog beter uitgewerkt. Het vermogen om grote nummers intiem en hartverwarmend te laten klinken, is een vaardigheid die The War On Drugs blijft aanscherpen en perfectioneren.

Het sportpaleis is zo goed als volgelopen, het middenplein staat volledig vol en er heerst een ontvankelijke liefdevolle sfeer met een publiek van alle leeftijden zowel 20-ers 30-ers als 40-ers 50-ers en ouder. WOD knalt er niet in met een aanstekelijk nummer zoals meerdere groepen dat plachten te doen maar met een eerder intiem nummer dat breekbaar start “Old Skin” maar live aanzwelt tot een vol en ruimtelijk geluid. Het daaropvolgende “Pain” klinkt vertrouwd (gitaar intro, invallende drums, een eerste geweldige gitaarsolo van Adam Granduciel) episch en zeer Springsteeniaans. Maar het is pas met het 3e nummer “An Ocean In Between The Waves” dat het opbouwende WOD geluid tot volledige ontbolstering komt met gitaar- en synthriffs door elkaar heen geweven tot een dikke laag met toevoeging van saxofoonklanken omgeven door een strakke daverende haast motorische drumbeat. Vanaf de mij toebedeelde plaats hogerop de zittribune gaat veel aan subtiliteit en detail van de rijke dynamische volle sound van WOD verloren zodat in die waargenomen wall of sound veel nummers nog meer op elkaar gaan lijken. Dat is zeker jammer als je naar hun platen hebt geluisterd. Gelukkig zijn daar die overweldigende sound en de sterke songs waarin melodie, verhoogde tempo wissels en de in galm gedrenkte Bob Dylan stem als de boeiende gitaarpartijen van frontman Adam Granduciel blijvend de aandacht vasthouden. “I Don’t Wanna Wait” bouwt traag op, versnelt met drums en bloeit door het gedoseerd samenspel van de vier toetsenisten open tot het soort anthems waar WOD een meester in is.

Op het podium staat een 7-koppige band bestaande uit zanger/gitarist Adam Granduciel, drummer Charlie Hall, bassist Dave Hartley, keyboardenist Robbie Bennett en de multi-instrumentalisten Anthony LaMarca (gitaar en keyboard), Jon Natchez (baritonsax en keyboard) en Eliza Hardy Jones (zang en keyboard). Dit septet vormt een geoliede band die het WOD geluid (gelaagde synths, de lijzige Dylaneske stem van Granduciel, knisperende gitaarsolo’s, baritonsax en vrouwelijke achtergrondzang) in al zijn finesses neerzet. Granduciel heeft niet het charisma van andere performers die het Sportpaleis aandoen. In zijn geval is dat geen handicap, de songs spreken voor zich, en zijn persoonlijke teksten maken hem geloofwaardig. Ook in zijn communicatie naar het publiek dat hoofdzakelijk bestaat uit een aantal thank you’s blijft de frontman zichzelf.

“Victim” is geen goed nummer hoewel het aan het eind wordt gered door een aantal sterke instrumentaties. Publieksfavoriet “Red Eyes” zorgt voor een losse dansbare sfeer. Met het melancholische “Living Proof” krijgen we weer een rustpunt. Het is zo niet het enige dan wel het beste nummer van de avond waarin de alomtegenwoordige WOD sound wat naar de achtergrond is verschoven. “Harmonia’s Dream” is een geweldig nummer, synth geladen intro, handgeklap en heerlijk lang uitgesponnen door een geweldig strak spelende band. Granduciel wordt omringd door een enorme hoeveelheid pedalen om het kenmerkende The War On Drugs geluid te helpen creëren. Hij dropt willekeurig bandintroducties doorheen de set om de skills van zijn muzikanten te eren die van deze goede band een uitmuntende band maken. “Come to the city” is het enige nummer uit de beginperiode dat de setlist haalt en hier helemaal terecht staat. Het subtiel, akoestische “Rings Around My Father’s Eyes” voorzien van een langzaam opkringelende gitaar van Granduciel en ooh’s van Eliza Hardy Jones beklijft.

Absoluut hoogtepunt van de avond is nog steeds “Under The Pressure” uit doorbraak album ‘Lost in the Dream’ uit 2014. Granduciel en co weten de spanning zodanig op te bouwen, in te houden en op te drijven dat het Sportpaleis al zinderend tot extase komt en dan hadden confetti en rookmachine niet eens gehoeven. Fantastisch! “I Don’t Live Here Anymore” titelsong van het nieuwe album krijgt op het podium vocale versterking van het voorprogramma Lo Moon die de rol van Lucius overneemt. Op plaat een onmiskenbaar hoogtepunt hier vanaf mijn plaats gaat heel wat subtiliteit verloren en klinkt het als een brok bombast, jammer. Dan liever de melancholieke akoestische eenvoud van “Occasional Rain” gegoten in een constant strak drumritme dat alles tintelend fris laat klinken. Och ja, de regen werd versterkt met vuurregen die uit de nok van het podium leek te vallen. Het is de laatste show van de tour maar dat is er niet aan te zien: het spelplezier druipt er af en het enthousiasme van en naar het podium werkt aanstekelijk langs beide zijden.

De bisronde begint met “In Reverse” dat op herkenningsapplaus wordt onthaald. Het geluid zwelt aan, gitaar intro, klassieke opbouw, een typisch WOD nummer, meeklappen en ineens gedaan, een gewoonte die WOD al eens hanteert en hier zijn effect heeft. Het houdt de focus gericht naar het aan Bruce Springsteen refererende en met mondharmonica en sax opgeluisterde “Eyes To The Wind” dat live openbloeit en de voorbode is voor het slotstuk. Dat wordt het epische “Thinking Of A Place” waarin Granduciel eens te meer de nadruk legt op de altijd onbereikbare dromen in zijn verhalen uit het hart. Het wordt een lang tien minuten durend nummer met een langzame opbouw, dragende lyrics, een aanstekelijk refrein, een lange indringende gitaarsolo, daverende drums, niets ontziende keys en sax waarin Granduciel’s muzikale helden Dylan, Springsteen, Young en Knopfler lijken samen te komen.

Dit is klassieke rockmuziek op zijn best, één brok energie die het Sportpaleis een laatste maal in extase brengt. De WOD kwam, zag en overwon zonder maar één moment zijn hand te overspelen. Én trouw te blijven aan zichzelf. Muziek recht uit het hart.

Marc Buggenhoudt

Foto Yvo Zels

Setlist
Tour: I Don't Live Here Anymore
1. Old Skin (I don’t live here anymore, 2021)
2. Pain (A deeper understanding, 2017)
3. An Ocean in Between the Waves (Lost in the Dream, 2014)
4. I Don't Wanna Wait (I don’t live here anymore, 2021)
5. Victim (I don’t live here anymore, 2021)
6. Strangest Thing (A deeper understanding, 2017)
7. Red Eyes (Lost in the Dream, 2014)
8. Living Proof (I don’t live here anymore, 2021)
9. Harmonia’s Dream (I don’t live here anymore, 2021)
10. Come to the City (Slave Ambient, 2011)
11. Rings Around My Father’s Eyes (I don’t live here anymore, 2021)
12. Under the Pressure (Lost in the Dream, 2014)
13. I Don't Live Here Anymore (I don’t live here anymore, 2021)
14. Occasional Rain (I don’t live here anymore, 2021)
Encore:
15. In Reverse (Lost in the Dream, 2014)
16. Eyes to the Wind (Lost in the Dream, 2014)
17. Thinking of a Place (A deeper understanding, 2017)